Մտքերը՝ Եվա Բերբերյանի
Կյանքը մենակ չես կարող անցնել: Կյանքն ապրելով հասկանում ես, որ եթե մենակ ես, երկու անգամ ավելի դժվար ես քայլում: Կյանքի ճանապարհը թեթև ու ուրախ անցնելու համար ընկեր է պետք՝ հավատարիմ, վստահելի, ազնիվ: Շատերն ունեն այդ մեկին, շատերը կորցնում են ու նորից գտնում, շատերն ապրում- մեռնում են առանց գտնելու: Շատերն էլ գտել են, բայց կորցնում են, ու այդտեղ դժվարանում է ամեն ինչ: Երբ ունես այդ մեկին, արդեն անհանգիստ ես լինում՝ վախենալով կորցնել նրան: Մեջդ է մտնում այդ վախը, որն ամեն առավոտ քեզ արթնացնում է՝ հուշելով, որ զգույշ լինես` նրան հանկարծ չկորցնես: Դժվար է բաժանվել այն մարդուց, ով իրոք քեզ համար թանկ է: Չգիտեմ ինչպես են կոչում այդ մեկին ` պահապան հրեշտա՞կ: Բոլորն ուզում են գտնել այդ մեկին:
Մտադարակ 