Մտքերը՝ Աննա Ստեփանյանի
Ամեն ինչ այնքան արագ կատարվեց… Չհասցրեցի վայելել խոր աշունը, չհասցրեցի աշնան հետ զրույցի բռնվել…Դու միանգամից եկար, դու միանգամից թակեցիր պատուհանս՝ սպիտակով լցնելով քաղաքը …Ամեն ինչ դարձավ ճեփ-ճերմակ մեկ վայրկյանում՝՝ թե՛ մեքենաները, թե՛ տների կտուրները… Եվ հիմա պետք է տեսնեմ ոչ թե խոր աշուն, այլ սկսվող ձմեռ…Պետք է տեսնեմ, թե ինչպես է բուխարու մեջ կայծկլտում կրակը՝ մեզ մի գավաթ թեյի կանչելով, թե ինչպես է ձնագնդի խաղացողների աղմուկը խառնվում ձնեմարդ պատրաստողների կանչերին… Դու չթողեցիր մեզ վայելել աշնան դեղինը , որ ներկել էր չորս բոլորը… Սակայն քո բերած սառնության մեջ զգացի ջերմություն, քանի որ ուրախ աղմուկ բարձրացավ նորից, լսվեցին երեխաների ձայները… Ամեն ինչ դարձավ սպիտակ, և դրա պատճառը դու ես, Ձյո՛ւն, որ չթողեցիր վայելեմ աշունը…
Մտադարակ 